" حساس _ کاکتوس "

باید با دردهایمان کنار بیاییم. دردها را که نپذیری٬ با دردها که کنار نیایی٬ می‌شوند لاعلاج. کم‌کم آنقدر پیشرفت می‌کنند که حتی دیگر قابل پذیرفتن و کنار آمدن هم نیستند. ذره‌ذره نابودت می‌کنند.

گل حساس٬ از اسمش هم پیداست که چه جور گلی است. گیاهی است که خیلی زیبا نیست مثل رز و میخک و چه و چه. گیاهی است حساس و ظریف. به هر چیزی واکنش نشان می‌دهد. به هر عملی عکس‌العمل نشان می‌دهد. کم طاقت و حساس است ولی زود هم به حالت اولش برمی‌گردد. ولی همین گل که زود قهر می‌کند و زود آشتی٬ زیاد که سربه‌سرش بگذاری آسیب می‌بیند.

مثل گل حساس که باشی همه از آزار دادن و دیدن عکس العمل‌هایت لذت می‌برند. زندگی مدام برایت درد تازه رو می‌کند و تو فقط قهر می‌کنی. فرار می‌کنی. آنقدر که یک روز خشک می‌شوی. تمام می‌شوی.

ولی کاکتوس‌ها فرق می‌کنند. تا چند هفته بیرون خاک و توی بالکن می‌افتند و فکر می‌کنی دیگر کاشتن‌شان فایده ندارد. ولی وقتی کاشته می‌شوند بعد از مدتی شروع می‌کنند به رشد و جوانه زدن. بهشان دست که بزنی مثل گل حساس قهر نمی‌کنند و جمع نمی‌شوند! بلکه چنان تیغی به دستت می‌نشانند که حتی ممکن است تا چند روز درگیر درآوردنش باشی و آه از نهادت بلند کرده باشد! نسبت به دما و آب و خلاصه همه چیز سازگارتر و مقاوم‌ترند.

مثل کاکتوس‌ها که باشی هر کسی جرات نمی‌کند با تو در بیفتد. کسی که هوس با تو در افتادن هم به سرش بزند٬ تاوانش را پس می‌دهد. مشکلات و دردها را هم یکی یکی ناکار می‌کنی. یا لااقل تلاش می‌کنی و مبارزه می‌کنی!

ولی دنیاست دیگر. یک گل حساس می‌شود و یک گل کاکتوس. ذات آدم‌ها هم به این راحتی‌ها عوض نمی‌شود...

 

موضوعات مرتبط: نوشته‌های خودم آسمون ابری من......