" 제 좋은 기분을 빼앗지 말아주세요.... "

اینستا رو دوست داشتم و دارم. از همون اول. همه غر می زنن که اینجوره و اونجوره. ولی من دوستش داشتم. می دونه چه چیزایی رو دوست دارم و مدام نشونم می ده. می دونه از چی بدم میاد و نشونم نمی ده. حتی وقتی بهش می گم از چیزی بدم میاد، مثل بعضی آدما لج نمی کنه و مدام برای آزار دادنم و لذت بردن، فروش نمی کنه تو چشمم! می گه باشه دیگه بهت نشون نمی دم! بهم اجازه می ده آدمی رو دنبال کنم و ببینمش، بدون اینکه دکمه ی فالو رو بزنم. می ذاره کسی رو فالو کنم ولی پست هاش یا استوری هاشو نبینم و نشونم نده. می ذاره پست هام یا استوری هامو به بعضی ها نشونم بدم و به بعضی ها نه. واسه همین می شه توش دنیایی رو ساخت، که اندکی از فیلتر خودت رد شده باشه. منطقه ی امنت باشه.

امروز به این فکر می کردم که انگار دیگه وبلاگ و اینستا فرق زیادی با هم نداره. ازین نظر که قدیما معمولاً آدما خوشی هاشون توی اینستا بود و غم هاشون توی وبلاگ! ولی حالا غم ها اونقدر از حد گذشته که دیگه غم هاشونم می ریزن تو اینستا! و این مختص اینجا و آدمای اینجا نیست. حتی آدمایی که تو گوشه گوشه ی دنیا دنبال می کنم، درگیر مشکلات و غصه هاشونن. و میریزنشون تو اینستا. و منی که دیگه ظرفیت تحمل غم و غصه ام تموم شده و لبریز شده، ازین جا بریدم و فقط برام موند اینستا. ولی همونم داره به حال و روز وبلاگ دچار می شه. این روزا بیشتر از هر چیزی به امید و حال خوب نیاز دارم. نه برای خوشحال بودن! فقط برای ادامه دادن و زنده موندن! ولی ذره ذره ی این امید و حال خوبی که به سختی جمع می کنم، با یه حرفِ منفی، یه استوری، یه نظر، یه پست؛ دود می شه می ره به آسمون.

نه که بشه با ترکش اوضاع رو بهتر کرد! چون جمع کردن همون ذره ذره حال خوب، بازم قسمتیش به همون اینستا بنده. دارم فکر می کنم کاش آدما قدرت اینو داشتن که چیزی که اذیتشون می کرد رو از ذهنشون پاک کنن. چون چیزای خوب ماندگاریشون کمتره. ولی یه کلمه یه جمله ی منفی حتی تا سال ها می تونه تو ذهنم مثل بار اول تکرار شه... و آزارم بده... در حالی که چیزای خوب نهایت تا یه مدت کوتاهی توی ذهنم مرور می شه. و تا مدت خیلی خیلی کوتاه تر، با همون حس بار اول! اینه که ظرف حس های خوب، دائم در حال تهدیده و ظرف حس های بد، با قدرت پابرجا!