" سرنوشتم مثل قطره ای که... "

همیشه ترجیح دادم چیزی رو که دونستنش اذیتم می‌کنه رو ندونم! حالا این ویژگی بد باشه یا خوب. من ندونستن رو ترجیح می‌دم. هر چند دنیا خیلی وقتا خیلی چیزا رو مستقیم فرو می‌کنه توی چشمم و راه فراری ازش ندارم. ولی تا جایی که دست خودم باشه، حتی سوالی هم از کسی نمی‌پرسم.

امسال و امروز به این فکر می‌کنم که فهمیدنش خوب بود یا نه؟ اولش فقط خوب بود... اونقدر خوب و آرامش‌بخش که انگار یه بارِ هزار ساله از روی دوشم برداشته شده. ولی چند وقتیه به این فکر می‌کنم که وقتی نمی‌دونستم، انتظاری هم وجود نداشت... دلخوشی‌ای هم وجود نداشت... امید به معجزه‌ای هم وجود نداشت. و تحملش آسون‌تر بود. چند وقتیه که دونستنش آرامش‌بخش نیست. شاید حتی اذیت‌کننده شده!

لبخند زدن داره روز‌به‌روز سخت‌تر می‌شه... تحمل آدما داره روز‌به‌روز سخت‌تر می‌شه. و احساس می‌کنم شبیه یک تکه پازلم که تکه‌ی گمشده‌ی هیچ پازلی نیست!

+ عنوان از آهنگ شهر خاکستری محسن یگانه

+ 1401/2/28